देवदूत

मरणाच्या दारातून बाहेर ओढून काढणारी माणसे ही आपल्यासाठी देवदूतच असतात....

            राम हा बी. फार्मसी मध्ये शेवटच्या वर्षाला शिकत असणारा गरीब घराण्यातील  विद्यार्थी .कॉलेज ला सुट्टी असल्यामुळे त्याने ह्या सुट्टीमधील काही दिवस आर्थिक राजधानी मुंबई येथे  जाऊन भटकंती  करायचे ठरविले असते...तिथे गेल्या नंतर त्याच्या सोबत शिक्षण घेणारे त्याचे काही मित्र तेथील रहिवाशी असल्यामुळे राम त्यांच्या सोबत मनसोक्त फिरून , आपला आनंद द्विगणित करतो...दोन तीन दिवस आपल्या मित्रांसोबत राहिल्या नंतर तो आपल्या मुळ गावी येतो...काही दिवस गावी राहिल्यानंतर पुन्हा आपल्या कॉलेज ला रवाना होतो...पुढे लवकरच सेमीस्टर वाइज पेपर असल्यामुळे तो आणि त्याचे सर्व मित्रमंडळ अभ्यासात रममाण होतात...काही दिवसातच गणपती उत्सव जवळ आल्यामुळे त्यांनी कॉलेज मध्ये गणराय विराजमान करण्याचे ठरीवले..गणपती उत्सव असल्यामुळे गणरायाची आरती आणि त्यांची देखरेख यामध्ये कधी अनंत चतुर्दशी आली कळलेच नाही...शेवटच्या दिवशी गणरायाचे विसर्जन करावयाचे असल्यामुळे मिरवणुकीत हे सर्वजण खुप नाचले... नाचत नाचत त्यांनी गणरायाचे विसर्जन केले...
           दुसऱ्या दिवशी सुट्टीचा व  हक्काचा रविवार असल्यामुळे मनसोक्त झोप घ्यायची असे राम व त्याच्या मित्रांनी ठरिवले... त्यामुळे सर्व जण उशिरा उठले त्यांच्या सोबत राम सुद्धा झोपेतून उठला आणि त्याने फ्रेश व्हायचे ठरविले म्हणून तो बाथरूम मध्ये गेला अन् अचानक त्याचे दोन्ही पाय जोराने दुखायला लागले...हे असे का होत असेल हा प्रश्न त्याला पडला..त्याने ही गोष्ट आपल्या मित्रांसोबत शेअर केली... मित्रच ते ,मित्र म्हंटल्यावर थोडी हशी मजाक ही आलीच...मित्र उद्गारले...रात्री खूप नाचलास ,त्यामुळे दुःखत असतील..आणि आज रविवार आहे  दवाखाने सुद्धा बंद आहेत...त्यामुळे रामने पेन क्लिअर ची गोळी घेतली व रविवार तसाच गेला....पण रामचे दुःखने काही थांबले नाही...  रात्र कशी तरी त्याने काढली  तो फ्रेश होण्यासाठी बाथरूम मध्ये गेला अन् चक्कर येऊन पडला पडल्यानंतर धाडकन असा आवाज झाला...आता त्याला स्वतः उभे राहायला सुद्धा जमत नव्हते...आवाज येताच सर्व रूम पार्टनर जोरात धावत आले आणि रामची ही  अवस्था पाहून घाबरले...

  "A friend in need is a friend indeed"

           क्षणाची ही वाट न बघता सर्व मित्रांनी रामला उचलून दवाखान्यात नेले...मित्रांना सुद्धा काय करावे हे कळत नव्हते...त्यांच्या समोर राम विव्हळत होता, रामचे हात पाय काम करायचे थांबले होते...डॉक्टरांनी पेशंटचा एम. आर.करावे लागेल,तदनंतर नेमके काय झाले कळेल असे सांगीतले... रामचे आई वडील गावी होते, मित्रांनी सर्वप्रथम आई वडिलांना न कळवता रामच्या भावाला ही परिस्थिती सांगितली...तिथे रामचे जवळचे नातेवाईक कुणीही नव्हते..होते फक्त त्याचे मित्र अन् कॉलेजचा सर्व स्टाफ , दवाखान्यात पोहचायचे जरी म्हंटले तरी नातेवाईकांना आठ ते नऊ तास लागणार होते...त्यामुळे आता रामची सर्व जबाबदारी मित्रांनी स्वीकारली ..एम आर..रिपोर्ट यायला वेळ लागणार होता...तोपर्यंत आईवडील गावाकडून रामला बघण्यासाठी निघाले होते....थोड्याच वेळात रिपोर्ट आला आणि बघतात तर काय...? जो लाखातून एखाद्या व्यक्तीला होतो ...तसा आजार रामला झाला होता...त्या आजाराचे नाव आतापर्यंत कुणीच एकले नव्हते...तो आजार बघून सर्वांच्याच पायाखालची वाळू सरकली होती... तो आजार एव्हढा भयानक होता की, कुण्या एखाद्या व्यक्तीला झाला तर त्या व्यक्तीचे सर्व शरीर पूर्णपणे निकामी होते...त्याला कित्येक दिवस उभे राहता येत नाही.. त्या आजारावर फक्त दोन पद्धतीनेच उपाय होतात ते म्हणजे संपूर्ण शरीरातील रक्त काढून नव्याने दुसरे रक्त देणे,आणि दुसरे म्हणजे 20 इंजेक्शन चा कोर्स करणे...एव्हढे करून सुद्धा शास्वती नाही...आणि या आजारावर फक्त दोनच ठिकाणी उपचार होतात..नागपूर किंवा मुंबई ...तरी सुद्धा रामच्या मित्रांनी हार मानली नाही.रामला नागपूरला हलविण्याचे ठरविले.. रुग्णवाहिका आली..तेवढ्यात रामचे आई बाबा तिथे पोहचले
त्याची ही अवस्था बघून आईने जोरात टाहो फोडला..वडिलांना तर चक्करच आली...सर्व शिक्षक वर्ग व रामचे मित्र यांनी आईवडील यांना धीर देत रुग्णवाहिकेत बसविले....तो पर्यंत आता सर्व नातेवाईक यांना ही बातमी पोहचली होती.. रामचे सर्व भाऊजी , व काका त्याला भेटण्यासाठी व तिथे त्याची काळजी घेण्यासाठी नागपूरला रवाना झाले...सर्वजण तिथे पोहचले सर्वांनी रामची ही अवस्था बघून डोळ्यात पाणी आणलें...परिस्थिती खुप बिकट होती...पण धीर दिल्या शिवाय पर्याय नव्हता..

             परिचयातून जुळते ती मैत्री
               विश्र्वसाने जपते ती मैत्री
              सुखात साथ मागते ती मैत्री
          आणि दुःखात साथ देते ती मैत्री.

     रामला हॉस्पिटल मध्ये दाखल केले होते..डॉक्टर ने रामला तपासले ,थोडी मान खाली करतच कोणत्या पद्धतीने उपचार करायचा ते विचारले..आणि साधारण सहा ते सात लाख खर्च येईल असे सांगितले...राम चे आई बाबा तर खुप शांत बसले होते...त्यांना काय करावे काहीच सुचत नव्हते...पण रामचे जिग्री जीवाला जीव देणारे अर्धा डजन मित्र रामच्या सोबत होते...

                         गणित आयुष्याचे सोडवतांना
                         बरीच आकडेमोड केली...
                        पण मैत्रीने भागाकार केला
                        तेंव्हाच बाकी शून्य आली...

      राम आणि रामचे सर्व मित्रमंडळ फार्मसी मध्ये शिक्षण घेत असल्यामुळे हे सर्व हॉस्पिटल शि निगडित येत होते...सर्व मित्रांनी आपापल्या परिचयाचे सर्व बाजूंनी मोठमोठ्या डॉक्टर सोबत चर्चा करून कोणती उपचार पद्धती चांगली राहील याची विचारणा केली...सरतेशेवटी इंजेक्शन देऊन उपचार करावा हे ठरले...

                  आता उपचार तर सुरू झाले होते...पण पैसा कसा उभारायचा हा प्रश्न समोर उभा होता...

            जिथे बोलण्यासाठी शब्दाची गरज नसते.
           आनंद दाखवायला हास्याची गरज नसते.
         दुःख दाखवायला आसवांची गरज नसते.
         न बोलताच ज्यामधे सारे समजते ती म्हणजे
          फक्त आणि फक्त मैत्री असते......

            या मुलांनी रुग्णवाहिकेत बसण्या अगोदरच जवळपास लाख रुपये जमा करून आणले होते...आणि उपचार पद्धती कमी खर्चात कशी होईल यासाठी सुद्धा खुप प्रयत्न ही मुले करीत होती...राजीव गांधी आरोग्य योजना व बच्चू भाऊ कडू यांच्या संपर्कातून अगदी कमी किमतीत इंजेक्शन उपलब्ध करून घेतले जिथे एका इंजेक्शनची किंमत जवळपास 60 हजार रुपये होती ..तिथे हे 20 हजारात मिळाले... नातेवाईक मंडळीनी सुद्धा आपापल्या परीने पैसे जमा केले होते...आता पैशाची कसलीही कमतरता नव्हती...पण राम अजुन सुद्धा काहीच उपचारांवर रिस्पॉन्स देत नव्हता.. जवळपास सहा दिवस झाले होते...त्याने सुद्धा खुप टेन्शन घेतले होते...मात्र त्याचे मित्र सर्वांनाच धीर देत होते...रामला तर तु उद्या स्वतःच्या पायावर उभा राहणार असे म्हणत होते....

             मैत्री म्हणजे सुखामध्ये समोरच्याला हात देणं
            मैत्री म्हणजे दुःखामध्ये समोरच्याचा हात होणं.

   जवळपास वीस पैकी दहा इंजेक्शन देऊन झाले होते...तरीसुद्धा राम अजूनही हात पाय हालवत नव्हता..चिंता अजुन वाढत होती...तेवढ्यात रामच्या कॉलेज ने पेपर सुरू होणार म्हणून नोटीस काढली होती...आता मात्र  मित्र द्विधा मनःस्थितीत सापडले होते...पण मित्रच ते सर्वांनी जोपर्यत राम बरा होत नाही तोपर्यंत पेपर द्यायचे नाही...पेपर एका महिन्यानंतर घ्यावे असे ठरविले....रामने चिंताग्रस्त चेहरा करत जेवण सोडले होते....त्याला खूप रडू येत होत..तो मनातल्या मनात स्वतःला खात होता...आई देवांकडे साकडे घालत होती...आईने सुद्धा जेवण सोडले होते...अशातच दुसरा दिवस उजाडला आणि सर्वांच्या चेहऱ्यावर स्मित झळकले.. राम ने आज मात्र थोडासा हाथ उंच उचलला होता...मित्र धावतच येत "यु विल डू इट" यु विल डू इट" असं म्हणत होते...मित्रांनी त्याला खूप धीर दिला होता... सायंकाळी रामने आपल्या भाऊजी व काकाच्या खांद्यावर हाथ ठेवून चालण्याचा प्रयत्न केला.."ज्याची इच्छाशक्ती प्रबळ असते तो सिंहा सारखा निर्भय असतो" अशीच काहीशी प्रचिती यायला सुरुवात झाली होती...
आज शेवटचे इंजेक्शन द्यायचे होते...इंजेक्शन देताच ट्रीटमेंट आज पूर्ण संपणार हे नक्की होते... अन् ट्रीटमेंट पूर्ण झाल्यानंतर रामला घरी घेऊन जावे असे आता डॉक्टर नी सांगितले होते...त्यामुळे तेथूनच एक गाडी करून रामला आता गावाकडे आणल्या जात होते...अजूनही तो पूर्णपणे व्यवस्थित बरा झाला नव्हता...मित्रांनी गळ्यात गळे घालून त्याला लवकर बरा हो म्हणून शुभेच्छा दिल्या होत्या...आता सर्वजण गाडीत बसले होते...डॉक्टर नी घरी त्याच्या अंगाची मालिश करायला व व्यायाम करायला सांगितले होते...सर्वांचा निरोप घेऊन गाडी  गावाकडे निघाली...रस्त्यांनी प्रवास करत असताना सर्वांनी जेवण करण्यासाठी हॉटेलवर थांबावे असे ठरले....गाडी थांबली तोच राम कधी गाडीतून उतरला आणि लगेच चालायला लागला कळालेच नाही...सर्वांना नवलच वाटले..गेली पंधरा दिवस साधा हाथ सुद्धा न उचलू शकणारा राम आज पळायला लागला...सर्व जोराने हसले...ज्या आजारात कधी कधी पूर्ण आयुष्य जाते ...तरी बरे होत नाही..तिथे त्या गीलेन बेरी (G.B. Sindrome) आजारावर रामने पंधरा दिवसातच मात केली होती.....

             आयुष्य नावाची स्क्रीन जेंव्हा
             लो बॅटरी दाखवते आणि
               चार्जर मिळत नाही...
           तेंव्हा पॉवरबँक मिळून जे
           तुम्हाला वाचवतात ते म्हणजे
                    "मित्र"

     हेच ते मित्रमंडळ ,डॉक्टर आणि रामचे कॉलेज मधील सर्व शिक्षकवृंद आज रामसाठी देवदूत म्हणूनच उभे राहिले...

                "😔मित्र असावेत तर असे"